Zakochani pierwszy raz,
Tak po prostu bez pamięci zakochani
Mają po dwadzieścia lat,
Mają swój beztroski świat
Swoje ścieżki, które wiodą ich w niezanane..."
Tak śpiewała Helena Majdaniec kilkadziesiąt lat temu i pewnie każdy z nas, chociaż raz w życiu, słyszał słowa tej piosenki, np. od swoich dziadków :) Dziś zakochani kojarzą nam się często z Paryżem. Podobno najromantyczniejszym miastem w Europie. Zdecydowanie prawdą jest to, że Paryż jest urzekający. Panuje tam jakiś trudny do opisania klimat, który naprawdę ma w sobie moc uwodzenia. Niby nowoczesna metropolia, a jednak ta nuta skromności i elegancji, nadaje taki smak całości, że aż ciary przechodzą po plecach.
Na początek Wieża Eiffla. Najsłynniejsza konstrukcja, która znajduje się w stolicy Francji. Ciężko mi cokolwiek napisać, ale myślę, że pomimo tego, że Francuzi podobno jej nie lubią, to nadaje ona niepowtarzalny charakter. Jest znana na całym świecie i chyba każdy dobrze wie, jak wygląda :) Oczywiście w pobliżu, możemy spotkać maaaasę afroamerykanów, którzy sprzedają pamiątki z wieżą. ,,10 wieżyczek za 5 euro, kup, bo tam w sklepiku jedna kosztuje 1 euro". ,,Zapalniczka - 30 euro", ale chwilę poczekasz i kupisz za 5 ;) Zaskakujące jest to, że wielu, bardzo dobrze radziło sobie z językiem polskim, oprócz tego, że rozumieli, to większość z nich mówiła, a kilku nawet płynnie prowadziło rozmowę.
Kolejna sprawa, zwiedzanie bez metra się nie obejdzie. Nie da się chyba zwiedzać Paryża bez podróży metrem. Z punktu A do punktu B, czasami jest naprawdę daleko. Na szczęście komunikacja działa niesamowicie sprawnie i punktualnie. Trochę strach było wsiąść, po wydarzeniach z Brukseli, ale do odważnych świat należy. Jeżeli już jesteśmy przy problemie terroryzmu, to muszę zaznaczyć, że Paryż, w tym czasie, naprawdę był bardzo dobrze chroniony. Byliśmy tam chyba tydzień po zamachu w Nicei. Na każdym kroku, mieliśmy sprawdzany bagaż podręczny, który mieliśmy przy sobie (mam na myśli zwykłe plecaki i torebki). Wszędzie stała żandarmeria i policja. Byli tak poukrywani, że czasami zauważałam ich dopiero wtedy, gdy obok nich stanęłam. Wracając do metra, to właśnie w taki sposób dotarliśmy do Notre Dame. Katedrę zawsze wyobrażałam sobie ogromną, po prostu kolos, rzeczywistość jednak wyglądała trochę inaczej. Faktycznie dzieło piękne, ale wcale nie aż tak ogromne ;) Podobało mi się to, że można było, spokojnie obejść budowlę dookoła, tam znaleźć cień, odpocząć... Ciekawostką na temat Notre Dame może być dla was to, że znajduje się tu relikwiarz Krzyża Świętego, który został skradziony z....Polski :)
Nasza przewodniczka, niestety była bardzo roztrzepana i cały czas miałam wrażenie, że spieszy jej się bardzo do domu. Paryż mieliśmy zwiedzać 9h, ostatecznie było to ok. 5h, więc wszystko robiliśmy w biegu, na szczęście zabrała nas na wzgórze, z którego widać całe miasto :)
Właśnie tu przybywają tłumy, żeby zobaczyć Paryż, powiedzmy, w całości :) Wzgórze Montmartre. Przy okazji można wejść do środka budowli o charakterze religijnym ( nie chcę nazywać, żeby nie popełnić gafy i nie obrazić kogoś na tle religijnym).
Wielkim rozczarowaniem dla mnie okazały się Pola Elizejskie. Co prawda nigdy mnie nawet nie pokusiło, żeby sprawdzić w google, jak dokładnie to wszystko wygląda, ale zawsze wyobrażałam je sobie jako kwieciste, kolorowe, pachnące... No i faktycznie, pachnące są...ale spalinami :) Jednak wszystko, co widziałam po drodze, za szybą autokaru, było naprawdę WOW. Widoki zapierające dech w piersiach, wszystko chciałam sfotografować... a propo fotografii, w tym miejscu chciałam podziękować firmie SAMSUNG za mój fantastyczny sprzęt :) Nigdy już nie odzyskam zdjęć z tego i zeszłorocznych wakacji, tylko dlatego, że wszystko fotografowałam wypasionym Note 4, który w Barcelonie nie wytrzymał temperatury i najzwyczajniej w świecie się zagrzał. Przynajmniej taką odpowiedź uzyskałam w serwisie. Bateria aż płonęła i oparzyła mi skórę na nodze, to samo działo się z ekranem, a jedyne wytłumaczenie, jakie uzyskałam to: ,, telefonu nie powinno nosić się w kieszeni", to gdzie za przeproszeniem mam sobie go włożyć? Najsmutniejsze jest to, że kompletnie nie przyłożyli się do tego, żeby ratować jakiekolwiek dane z telefonu, a było to do zrobienia.... mniejsza o to. Wracając do Pól, zobaczyliśmy je tylko dlatego, że musieliśmy zawrócić, na największym rondzie w Paryżu :) Atmosfera była gorąca, kiedy kierowcy, jeździli jak chcieli i wjeżdżali nam prosto przed maskę.
Nie dotarliśmy niestety do Louvre, ale zachęcam każdego, kto chociaż trochę interesuje się kulturą i sztuką, do odwiedzenia tego miejsca. Podobno muzeum jest ogromne i na zobaczenie wszystkiego, trzeba poświęcić minimum jeden dzień :)
Ostatecznie dostaliśmy czas wolny, wśród kawiarenek i mega malowniczych uliczek, a zatrzymaliśmy się w miejscu, gdzie postawiono pomnik na pamiątkę niezwykłego złodziejaszka, który wg. legendy miał dar przechodzenia przez ściany. Mężczyzna okradał, nie pozostawiając po sobie śladów, a został złapany i jednocześnie uwięziony, w chwili, kiedy utknął.... w ścianie, a dokładnie część jego ciała utknęła :) Taki właśnie pomnik, połowy człowieka uwięzionego w ścianie, znajduje się w Paryżu.
W drodze powrotnej do autokaru, zahaczyliśmy jeszcze o Moulin Rouge, czyli najsłynniejszy i najbardziej skandujący klub nocy w Paryżu :)
A dla fanów sportu, oczywiście minęliśmy Stade de France :)
Co tu więcej pisać, nie polecam makaroników, które niby takie słynne w Paryżu, a jednak smak nie powalał. Być może to również kwestia tego, że dwa razy z rzędu źle trafiłam :) Samo miasto mnie oczarowało i nawet zaczarowało, tak bardzo, że zrobię wszystko, żeby tu wrócić :)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz